از ابتدا موافق انتخاب نمايشنامه "فنز" بودم

ايوب آقاخاني، نمايشنامه‌نويس و عضو هيأت داوران نمايشنامه‌نويسي انجمن نمايش در بيست و چهارمين جشنواره بين‌المللي تئاتر فجر، با ارسال نامه‌اي در پاسخ به مصاحبه جمشيد خانيان، ديگر عضو اين هيأت داوري، با خبرگزاري "مهر" در مورد تغيير در نتايج داوري اين بخش جشنواره، توضيحاتي ارائه كرد كه بخشي از اين نامه درباره مسايل شخصي است و بهتر است نويسنده محترم در صورت تمايل آن را براي مخاطب خود به صورت خصوصي ارسال كند. اما بخش ديگري از نامه كه توضيح كارشناسي اين داور محترم درباره نتايج داوري است، به شرح زير است:

"عزيز بزرگ! كسوت داوري، كسوت غريب و پيچيده اي است كه با جست و خيزهاي مبتذل و خيمه شب بازي اداره نمي شود؛ كلي كارشناسي مي خواهد؛ مقداري سياست و اندكي نگرش حرفه اي؛ هر كدام نباشد، گوشه اي لنگ است و رأي نهايي هيچ شايسته درنگ نيست كه برازنده تئاتري بي چنگ و مشت و زمينگير خواهد بود."

وي در بخش ديگري از نامه خود متذكر شده است: "از ابتدا پا فشرده و سخت از نمايشنامه "فنز" محمد رحمانيان دفاع كردم و در جشنواره بيست و چهارم مرتفعترين اثر دانستمش. (با اجرايش كاري ندارم.) اگر "فنز" كانديداي جمع ما نبود، تنها علتش اين بود كه استاد اكبر رادي و آقاي محمد رحمانيان را از گردونه قضاوت خارج كرديم تا حضورشان را ستايش كنيم و امكان رقابت را به ديگران دهيم؛ كه اگر بودند - هر دو - هيچ عقل سليمي تأييد نمي‌كرد كه مورد توجه قرار نگيرند؛ كه نهايتا اين عنوان ويژه را تنها به آقاي اكبر رادي اختصاص داديم و جناب محمد رحمانيان وارد گود رقابت شدند و اين هم نتيجه؛ نتيجه‌اي كه مي‌داني چقدر ايمان من پشت آن است و توخود مي‌داني سركار خانم يثربي هم رأي نهايي‌شان را به همين شكل ارائه كردند و تو در اقليت محتوم و ويژه جمع‌هاي فرد داوري قرار گرفتي. راستي؛ مي‌داني چرا تركيب داوري را عموما با عددي فرد مي‌بندند؟ كه در مواردي از اين دست، اكثريت، چكش نهايي را روي ميز قضاوت بكوبد و اقليتي در برابر اكثريتي قانع‌نشده، به احترام و شأني حرفه‌اي سر خم كند؛ حتي اگر درونش و باور فردي‌اش نغمه‌اي ديگر كوك كند."

آقاخاني ادامه مي‌دهد: "بزرگ بزرگوار، به ما چه كه جايزه چيست و آقاي رحمانيان "فنز" را خارج برده‌اند يا نه و پژواك مادي كارشان برايشان چقدر بوده؟! رأي ما و باور ما چه مي‌شود؟ نگاه حرفه‌اي همين است.

دوست گرانقدر، يادآوري مي‌كنم در حوزه داوري هرگز نبايد هنرمندي را با قبل و بعد خودش قياس كرد. دايره قضاوت با جامعه آماري فستيوال مربوطه معني مي‌شود و اثري با بغل دست خود قياس خواهد شد و نه با كل كارنامه صاحب آن اثر؛ كه گفته‌اي "اين نمايشنامه، در مقايسه با ديگر آثار آقاي رحمانيان ظرافت و كيفيت لازم را از نظر نمايشنامه‌نويسي ندارد ..." آيا اين قياس حرفه‌اي است؟!"

عضو هيأت داوران نمايشنامه‌نويسي انجمن نمايش در بخش ديگري از نامه خود خطاب به خانيان مي‌گويد: "من نيز با تو موافقم كه معيار و قانون روشن و صريحي در داوري‌هاي هنري وجود ندارد و همين امر تضارب آرا ايجاد مي‌كند. اما همان قدر باور دارم كه آموزه‌هاي مؤمنانه در چنين تنگناهايي راهگشا خواهند بود و در نهايت چالش ديالكتيك سليقه‌ها راه به مقصدي معلوم خواهد برد، كه اگر نبرد، همان راهكار ازلي تركيب داوران در جمعي با عددي فرد، حكم نهايي است! اما سؤال بزرگ و هستيانه من اين است: "داوري و شأن حرفه‌اي‌اش چه ملزوماتي دارد؟"